Ik ben nu al een tijd lang actief als Recruiter. Is het een functie waar ik mij drie jaar geleden in zag starten? Neen. De reden hiervoor is de reputatie die de job met zich meedraagt. Als ik vertel aan kennissen wat mijn functie inhoudt, krijg ik vaak minder fraaie verhalen te horen. Ook van kandidaten hoor ik soms onaanvaardbare praktijken over recruiters.
Het bracht mij dan ook aan het denken: Waarom heeft onze sector zo’n slechte reputatie?
No cure, no pay zorgt soms voor onpersoonlijke aanpak
Een eerste reden die bijdraagt tot een negatief imago is het de aanpak van sommige werving & selectiekantoren. Zo worden Recruiters vaak vergeleken met opdringerige en volledig sales gedreven mensen die geen interesse hebben in hun klanten, maar enkel in hun volgende verkoop.
De selectiekantoren werken vaak op ‘no cure, no pay’ basis en krijgen dus enkel een vergoeding bij het plaatsen van een kandidaat. Als we dit even snel vertalen in cijfers moet je X aantal kandidaten op interview hebben om 1 plaatsing te verkrijgen. Om deze interviews te bekomen werken de meesten aan de hand van de regel van drie. Voor elke interview bij de klant heb je 5 kandidaten ontmoet en heb je zo’n 15 CV’s doornomen. De waarde kan variëren van de functie en de sector. Dit is natuurlijk de berekening voor één interview en niet elk interview resulteert in een opstart. Van de meeste recruiters wordt verwacht toch minimaal 2 plaatsingen per maand te hebben. Bijgevolg zijn het dan ook lange uren, maar dienen er vooral prioriteiten gemaakt te worden. Op basis van het aantal die CV’s we bekijken en kandidaten die we spreken, moet we onze tijd zo weinig mogelijk spenderen op minder geschikte kandidaten en ons vooral focussen op ‘de winnende loten’. Of de kandidaten waarvan we het gevoel hebben dat we zullen kunnen plaatsen.
Ik kan met trots zeggen dat al de door mij geplaatste kandidaten mij bedankt hebben voor de tijd en toewijding die ik hen geboden heb. Aan de andere kant betekent dit ook dat er sommige kandidaten minder van mijn tijd kregen. Het is misschien niet altijd eerlijk maar als recruiter dien je je tijd op de gepaste manier te besteden.
De rekrutering-sector is verzadigd
Een tweede reden is de verzadiging van de sector. Zo ontvangen sommige potentiële kandidaten vaak tientallen telefoontjes van recruiters. Bovendien werken grote bedrijven vaak met verschillende rekrutering-agentschappen. Met als gevolg dat er vaak uit dezelfde vijver wordt gevist. Hierdoor kiezen vele recruiters voor het volgende principe: “beter de eerste zijn, in plaats van kwaliteit leveren.” De recruiter die de eerste kandidaat kan voorleggen voor een functie krijgt immers het ‘eigendomsrecht’.
Er zijn een beperkt aantal kandidaten die geschikt zijn voor de functie en de recruiter die als eerste de kandidaat kan voorleggen voor de rol krijgt het ‘eigendomsrecht’. Hierdoor wordt er vaak voorrang gegeven aan snelheid boven service.
Resultaat: kandidaten worden vaak voorgelegd voor verschillende rollen, zelf als deze niet altijd geschikt zijn, simpelweg om zo de eerste te zijn. Deze situatie is niet altijd even eerlijk voor de kandidaat en zeer vervelend voor de klant.
Cowboy Recruiters
Vaak hebben bedrijven een klein aantal aan agentschappen waar ze mee samenwerken. Deze samenwerking is gebaseerd op een langdurige relatie en wederzijds vertrouwen.
Toch is het voor nieuwe recruiters relatief makkelijk om te scoren, zo kan je makkelijk instappen en kan de beloning mooi zijn. Daarom zullen er altijd zogenaamde Cowboys zijn die om die reden aangetrokken worden tot de sector. Maar zij zullen echter snel door de mand vallen en het moeten laten afweten tegen degene die net wel integer handelen.
Zo stoppen de meeste nieuwe recruiters binnen het jaar, en degenen die blijven zijn mensen die verder kijken dan het snelle geld en doorhebben dat het opbouwen van een carrière veel tijd en toewijding vraagt. Laat dit laatste nu net het tegengestelde van de ‘Cowboy Recruiter’ zijn.
