Ondernemerschap draait vandaag nog meer om durven en doen. Een sprekend voorbeeld daarvan is Belgisch poolreiziger Dixie Dansercoer. De vijftiger richtte in 2002 Polar Circles op, een bedrijf dat zich specialiseert in enerzijds bedrijfsondersteunende concepten en anderzijds poolexpedities. Allebei niche-producten die gerund worden door Dansercoer en zijn vrouw. Zelf toerde de ondernemer meermaals al door Antarctica en het Hoge Noorden, allemaal reizen die Dansercoer hebben gevormd als ondernemer. Benieuwd naar wat entrepreneurs zoals jij en ik daar uit kunnen leren …

Een stukje ondernemend idealisme kan geen kwaad

Dansercoer staat ervoor bekend om niet terug te deinzen voor uitdagingen. Meer nog, een stukje idealisme kan geen kwaad, wat de ondernemer heeft gebracht bij zijn doel om wat te doen aan de opwarming van de aarde. “Ik vind dat je als entrepreneur absoluut een idealist moet zijn”, versterkt Dansercoer zijn statement. “Dat vormt een uitdaging omdat je - zeker in dit land - tamelijk snel wordt gewezen op mogelijke valkuilen en beperkingen van gevestigde waarden.”

“We maken geen tijd om tot stilstand te komen, wat net belangrijk is om creatief en scherp te blijven”

Om idealistisch te kunnen blijven denken, gelooft de ondernemer dat je je af en toe moet kunnen terugtrekken in rust en stilte. “Je zit vaak danig verwikkeld in je project of je bedrijf waardoor er geen tijd meer is om even tot stilstand te komen”, licht hij toe. “Het is net belangrijk om nu en dan afstand te nemen van de complexiteit van je dagelijkse bezigheden en terug naar de essentie te grijpen. Dat houdt je creatief en scherp.”

Wat die essentie betreft, geeft Dansercoer aan steeds verder te willen gaan dan wat hedendaagse normen stipuleren. “Het ergste van al is dat hier een samenleving wordt gevormd die wil leven volgens de normen,” zegt hij daarover, “mijn idealistische levenswijze loopt parallel met mijn eigenheid. Dat is zowat het enige wat je als ondernemer absoluut niet mag verliezen.”

Neem grote, maar berekende risico’s

Bij idealisme komen ook flink wat risico’s kijken, waarover Dansercoer uiteraard kan meespreken. “Ik stoot voortdurend op grenzen die ik telkens weer wil verleggen”, bevestigt hij. “Daarom is het een kwestie van je grenzen vooraf nauwkeurig te bestuderen, wat maakt dat mijn risico’s berekend zijn. In mijn beroep is dat een vereiste: de mensen waarmee ik samenwerk weten goed genoeg dat ik een neuroplanner ben. Per slot van rekening is onze natuur machtig, onvoorspelbaar en gevaarlijk, dus je moet met duizenden zaken rekening houden alvorens je de grote stap naar een expeditie zet.  Dat is een beetje vergelijkbaar met start-ups die hun markt aftoetsen - je moet op voorhand weten waar jij je als bedrijf aan gaat wagen.

De Leuvenaar heeft het zonder twijfel over de expeditie naar Antarctica van 5 jaar geleden, waarbij hij en metgezel Sam Deltour te maken kregen met onverwachte stormen en tegenwind. “Hoewel we op voorhand relevante data hadden getrokken en analyses hadden uitgevoerd, bleek de realiteit heel anders te zijn”, blikt Dansercoer terug. De gegevens die we hadden geëxtrapoleerd op basis van eerdere ervaringen bleken totaal niet relevant, en we zaten met een geval van overmacht.”

Zorg ervoor dat je kunt terugvallen op de juiste mensen

In zulke onverwachte, gevaarlijke en soms zelfs levensbedreigende situaties moet je aldus Dansercoer als expeditieleider én als ondernemer drastische beslissingen kunnen nemen. “Ik ben daar dan ook redelijk conservatief in,” staaft hij, “en we hebben meteen een streep gezet onder die expeditie en ons terug laten ophalen, waardoor we met onverwachte kosten zaten en onzekerheid over het nog beschikbare budget. Dat zijn dan de momenten waarop je met de nodige creativiteit nieuwe oplossingen moet bedenken, niet alleen maar met je volledige team.

"Wat ons team toen voor ons heeft gedaan - ervoor zorgen dat we daar werden weggehaald en vliegensvlug een back-up-plan opmaken volgens de resterende budgetten - zal ik niet snel vergeten. Het bewijst dat je moet kunnen terugvallen op de juiste mensen zodra je je als bedrijf schaakmat voelt worden gezet. Ik ben mezelf toen echt tegengekomen.”

Durf jezelf opnieuw uit te vinden in deze moderne, doch protectionistische maatschappij

De levenservaring van Dansercoer zal vele ondernemers enkele waardevolle inzichten bijbrengen, en daar is het heruitvinden van jezelf geen uitzondering in. Ook daar heeft Dixie Dansercoer een en ander over te vertellen.

“Wie gelooft dat de gevestigde waarden zoals Uber er tot in het oneindige zijn, leeft in een illusie”

“Natuurlijk is innovatie en je bedrijf of product opnieuw uitvinden belangrijk, niet alleen voor start-ups en grote corporates, maar ook voor mijzelf als poolreiziger”, illustreert hij. “Zo probeer ik, zoals ik eerder aangaf, telkens op een grensverleggende manier bestaande normen te revolutioneren. Of je nu zelfstandig ondernemer bent of in een start-up zit: je moet er volgens mij je persoonlijke ambitie van maken om jezelf zowel als bedrijf én als persoon te verbeteren."

"Kijk naar je authentieke zelf, en kijk hoe jij het met je overtuiging beter kunt doen dan de rest. Je hoeft niet te streven naar de volgende Uber of Facebook in de rij - wie denkt dat zulke gevestigde waarden er tot in het oneindige zijn, leeft in een illusie. Het is simpelweg gevaarlijk om grote spelers te kopiëren. Imitatie heeft een scherpe grens, en zodra je daarop botst, val je uit de boot.”

Uit de boot vallen, in Dixies termen ook wel ‘falen’ genoemd, is oké, alleen mag dat geen grondbeginsel worden van ondernemen. “Ik vind dat we een beetje in een verwende maatschappij leven”, vindt Dansercoer. “Zaken zoals sociale zekerheid worden zomaar op ons bord gegooid, en ik geloof niet in dat stukje geforceerd socialisme. Dat vangnet bewijst niet altijd zijn nut: door te weten dat het oké is om te falen neemt men sneller genoegen met het status quo."

"Akkoord, de maatschappij is er om elkaar verder te helpen, maar de twee polen - enerzijds de protectionistische bubbel en anderzijds de gouden kooi van het ondernemerschap-  brengt ons in een te vergevorderd stadium van een verzorgingsmaatschappij. Niet alleen in mijn professionele carrière, maar zeker ook in mijn persoonlijke sfeer ben ik daar bewust tegenin gegaan. Mijn kinderen wisten van kindsbeen af waarmee ik bezig was, ook al kwamen daar wel wat negatieve emoties bij kijken. Hulpeloosheid en er alleen voor staan zijn geheel normale verschijnselen, en ik geloof dat het oké is om de volgende generatie daarop voor te bereiden.”

Bedankt, Dixie!